01-03-2015
 Bunker Blues opnieuw in de verkoop
Bunker Blues - Vallen en Opstaan van Nederlandse Golfhelden - komt opnieuw in de verkoop. Uitgeverij De Alk biedt het boek van Leo van de Ruit dat in 2012 de Nederlandse Golf Persprijs won, tegen sterk gereduceerde prijs aan. Hieronder staan enkele fragmenten over hoofdpersonen in het rijk geïllustreerde boek 300 pagina's. . Martin Roesink Het Kanon van Diepenveen vertrekt naar de Verenigde Staten. Hij speelt in 1968 het kwalificatietoernooi van de US PGA Tour. Hij slaagt cum laude door te winnen en krijgt een tourkaart. In de eerste maanden van het seizoen doet hij het goed en verdient hij stapels dollars, zeker met de dertiende plaats in Phoenix. Bij de meeste wedstrijden wordt hij geannonceerd als “de beste longhitter van de wereld”. Hij merkt al snel: “In het land van de dollar draait alles om geld.” Gerard de Wit ”Gerard de Wit is de Abe Lenstra van het Nederlandse golf”, stelt Pier Flieringa, wiens roots in Friesland liggen. Gerard heeft net als Abe alles zelf moeten uitvinden. Zijn stokken, zijn swing, het korte spel en noem maar op. Uit het niets is hij naar boven gekomen. Toen Abe Lenstra opstond, wisten ze in Friesland toch amper wat voetbal was. Abe werd een van de beste spelers die ons land heeft voortgebracht. Gerard heeft zowat twintig jaar op hoog niveau gespeeld. Met wat hij allemaal won, is deze man uniek. Die prestatie valt niet te herhalen. Hij is vijftig jaar te vroeg geboren. Als hij nu had geleefd was hij met golf multimiljonair geworden. Gerard kon toveren. Zoals Seve Ballesteros toveren kon. Ook een selfmade golfer. Wat je die man zag doen... Seve was in staat met een ijzer-1 uit de bunker te slaan. Dat kon niemand. Gerard had alleen problemen met putten, door teveel polsactie. Bij tv-uitzendingen verbaasde hij zich over spelers die de polsen stijf hielden bij het putten. Als het in wedstrijden spannend werd, hoopten wij dat hij in de bunker kwam. Hij holede gemakkelijker een bal uit het zand dan van de green. Het grootste probleem van zijn topsportloopbaan was dat hij volledig onbegeleid de wereld over ging. Geen coach, geen klankbord, niemand die kon helpen.” Jan Dorrestein Zijn levenspartner Trudy zegt een paar maanden na de 66ste verjaardag van Jan Dorrestein: “Jan had nooit van de tour af moeten gaan.” Trudy is er niet bij als Nederlands bekendste professional golfer adieu zegt tegen de Europese Tour, tegen het eind van het seizoen op 5 oktober 1974, met een persoonlijke variant op het cliché: 'Zijn stokken aan de wilgen hangen.' De ingrijpende gebeurtenis heeft plaats na afloop van de Dunlop Masters in St. Pierre Chepstow, Wales. Hij is dat jaar door de Britse pers uitgeroepen tot 'beste driver van Europa'. Een onderscheiding waarmee je kunt thuiskomen. Van tee tot green speelt de Arnhemmer in Wales een uitstekend toernooi. Van de 72 holes slaat hij er 67 in regulation! Een duizelingwekkend getal. Een statistiek om kampioen mee te worden. Dorrestein (Soest, 1945) eindigt daarentegen ver achter de Schot Bernard Gallacher die met 282 slagen (-2) finisht en de titel opeist in een gewonnen play-off tegen de Zuid-Afrikaan Gary Player. Met 301 slagen (+17) eindigt Jan als 46ste. Welgeteld 140 pond sterling is zijn deel van de prijzenpot. Hij: “Het ging helemaal mis met de putter. Geen bal in de hole.” Dorrestein verlaat de golfbaan, bergt zijn tas op in de kofferbak van de auto. Laat op de parkeerplaats zijn vrouw Ineke met hun pas geboren dochter Janine instappen, opent de kofferbak opnieuw, haalt de vermaledijde putter tevoorschijn, slingert de club het nabije bos in, neemt plaats achter het stuur en rijdt weg. Ruud Bos Welgeteld één uur voor zijn eerste starttijd in het KLM Open 2005 krijgt Ruud Bos de cheque met de schamele overwinningspremie overhandigd. Hij is totaal van de leg en speelt de eerste omloop in Nederlands grootste golftoernooi als een amateur met een gemiddelde handicap. Hij doet 83 slagen (+13) en staat na dag een stijf onderaan het klassement van de elite-spelers. Aan die positie kan hij na een nachtje (slecht) slapen met 75 niets meer veranderen. Na 36 holes mist hij de cut met 14 slagen. “Ik ben daar genaaid”, is het enige dat hij er nog over kwijt wil. Constant Smits van Waesberghe Constant meldt zich na de slotronde blijmoedig in de hal van het clubhuis van La Grande Motte GC bij de desk van de European Tour waar de kaarten worden ingenomen en gecontroleerd. Daar aangekomen treft hij zijn medespelers, de Zweed Matthias Grönberg en de Welshman Neil Roderick, niet aan. Hij gaat op een stoel zitten en wacht op hen, maar vraagt zich wel af: “Waar blijven die mannen?” Hij vraagt de mensen aan de desk: “Waar zijn Matthias en Neil?” Het antwoord luidt: “Die staan buiten met John Paramor, de referee, te praten.” “Okay, waar gaat dat dan over?” “Dat weten we niet.” “Nou, dan ga ik er maar even naar toe.” Constant loopt naar buiten op het groepje af en vraagt: “Wat is er?” “You cheated”, zegt Matthias Grönberg. “Je hebt vals gespeeld.” Hayo Bensdorp Het wrak gaat, met matige snelheid, toch de lucht in. Precies boven het einde van de startbaan. “We vlogen zo laag dat we de mensen in de sloppenwijken konden aanraken.” Het toestel is pas enkele seconden los van de grond of de piloot gilt door de cabine: “We have a problem, we have to go back.” Hij draait om en probeert zo snel mogelijk weer te landen. Hayo zit bij een raampje. “Prachtig weer buiten. Een mooie dag om dood te gaan.” De hel breekt los. De machine landt met een crash. Knalt tegen de aarde. Maar er ontstaat wonderwel geen brand. Het eerst buiten is de piloot. Na hem haasten alle passagiers zich naar buiten. “We konden zien hoe de kerosine eruit spoot. Wat een mazzel hadden we daar. We renden weg van het vliegtuig, de weilanden in.” En daar staan al die golfers. Zij roepen naar de hulpdiensten. “En mijn golftas dan?” Robert-Jan Derksen De eerste jaren als professional zijn geen vetpot. Waar mogelijk proberen hij en zijn vriend/caddie Ramon van Wingerden in 1998 de kosten te drukken. In Malaga brengen zij de nacht door in een bioscoop. Het duo koopt een kaartje voor Independence Day, een sciencefiction film over een buitenaards ruimteschip. Will Smith speelt heldhaftige Captain Steven Hiller in een rolprent van drie uur met ontzettend veel kabaal van kogels, granaten en raketten. “De film was in het Spaans nagesynchroniseerd”, weet Derksen nog. “En ik spreek geen Spaans.” Veel heeft hij niet van de lange film gezien. “Wij zouden 's morgens in alle vroegte met Transavia naar Nederland vliegen. 's Avonds vonden wij het zonde om voor een paar uurt nog een hotel te nemen. Elke gulden telde immers. In die 24-uurs bioscoop was het een hels lawaai, maar wij hebben er allebei prima geslapen.” Mette Hageman Bestuurder en golfleraar. Mette Hageman peinst daar niet over wanneer zij in Tucson aan de University of Arizona studeert en college-golf speelt. Na haar eerste jaar komt uit Zweden ene Annika Sörenstam het team versterken. Zij is een speelster die de golfwereld zal veroveren. Een superster die tot 'Laureus Sportvrouw van de Wereld' wordt verkozen. Een topper die met Tiger Woods sms't na wéér een gewonnen major: “Ik heb er tien, en jij?” Eind jaren tachtig is Annika Sörenstam niet beter of slechter dan Mette Hageman. Zij kunnen het goed met elkaar vinden. Het klikt tussen beide jonge vrouwen. Zij krijgen een relatie. Mette vertelt: “Annika en ik zijn elkaars vriendinnen geweest. Zij was mijn partner. Vierenhalf jaar lang. Toen het gedaan was, voelde ik veel zeer.” |
 |
 |
|
Nieuws |
