.jpg)
14-08-2011
 Nieuwkomertjes knokken
Rianne Sigmond en Maaike Head zijn na de Olympische Spelen van Beijing de Nederlandse dubbeltwee lichtgewicht. Zij varen in het wereldje dat een decennium werd overheerst door Kirsten van der Kolk en Marit van Eupen. Het gouden duo won de wereldbeker en roeide in drie olympische finales met uiteindelijk de titel van Beijing als kroon op het werk. Rianne Sigmond en Maaike Head winnen in Nederland vanaf 2009 alles in lichte skiff en dubbeltwee maar staan nog in de schaduw van de illustere kampioenen. Zij hebben wel 'The Road to London' ingeslagen. Eerst de voorgeschiedenis Maaike: “Ik heb geschaatst. Toen ik met mijn tweede studie begon in Rotterdam ben ik gestopt met schaatsen. Ik veranderde van bewegingswetenschappen naar geneeskunde. Aan fanatiek sporten dacht ik niet. Gewoon een beetje sporten voor de gezelligheid. Ik was op zoek naar gezelligheid en een ander leven dan dat ik ervoor had. Ik werd lid van Skadi om te roeien en oor de rest leuke, gezellige dingen te doen. Nadat ik een keer op de ergometer was gaan zitten, ging iedereen mij pushen om in de eerstejaars acht plaats te namen. Ik dacht, ach dat ene jaar sport kan er wel bij, ja, en toen bleek roeien verslavend te zijn.” Rianne: “Ik had net in Canada mijn derde studiejaar afgerond. Daar deden ze veel aan sport op de campus. Best wel leuk. Terug in Nederland vroeg ik mij af, waarom ga ik dat nu ook niet erbij doen. Een meisje van mijn studie zei: 'Misschien is roeien wat voor jou.' Ik dacht: roeien? Schei toch uit! Ik ga niet in zo'n stom bootje. Toen ik 22 was en aan mijn laatste studiejaar ging beginnen, dacht ik: nou, ik ga toch maar eens kijken. Ik schreef mij in, maar wel met het idee om zeker vijf keer in de week te sporten. Ik had vroeger geturnd en dat miste ik best wel, en ook getennist. Ik wil wel een doel hebben om voor te sporten, iets te bereiken en niet om in vorm te blijven. Ik kwam in de eerstejaars acht van Skadi en daarna in een tweedejaars vier en toen bleek dat ik te klein en te licht ben voor zo'n acht of een vier. Ik wil het ook wel eens alleen doen, dacht ik. Het werd de skiff. Een jaartje later lag ik met Maaike aan de start voor de eerste wereldbeker.” Hoe zijn jullie tot elkaar gekomen? Omdat jullie toevallig allebei voor Skadi roeiden? Maaike: “Een klein beetje wel. In mijn derde jaar begon ik met skiffen. Ineens werden we allebei geselecteerd voor de bond. We hadden de mogelijkheid wel eens besproken samen in de boot te gaan zitten. Maar dat wist de bond niet.” Rianne: “Steffen de Vries, coach bij Skadi, had mij gezien in de skiff en Maaike ging hard op de ergometer. Hij zei: jullie zijn allebei licht, jullie zouden samen snel kunnen zijn. Wij dachten inderdaad wel eens over dubbelen, maar nooit op internationaal niveau. De bond ging na de Olympische Spelen van Beijing nieuwe meisjes selecteren. Ik had de Hel gewonnen en Maaike was de beste in de ONEK. Op basis van die resultaten werden we uitgenodigd voor fysieke testen, samen met Marie-Anne Frenken, en bleek dat wij samen als sterksten uit de fysieke testen kwamen en mochten wij mee naar Sevilla. Daar werden samen in de dubbel gezet, voor het eerst. Maaike had nog nooit een scull-haal gemaakt. Wij roeiden Femke Dekker en Nienke Kingma eraf. We verbaasden onszelf ook. Februari 2009.” Na het succes van Sevilla waren jullie meteen de lichte dubbel van Nederland? Maaike: “Als iets goed gaat is het over het algemeen niet zo moeilijk.” Jullie trekken veel tijd samen op. Niet alleen in de boot. Rianne: “Wij zitten maanden per jaar bij elkaar in de hotelkamer. Zeker vorig jaar met de WK in Nieuw-Zeeland in een heel lang seizoen. Van de tweeënhalf jaar dubbeltwee hebben wij meer dan een half jaar op een paar vierkante meter gezeten.” Maaike: “Het is te doen. Ja. Natuurlijk is het af en toe zwaar. Voor een WK zit je een maand lang met iemand op de kamer. Van zo'n hotel wordt je sowieso niet vrolijk. Je mist je eigen spulletjes. Het is toch altijd net niet. Ik heb af en toe een claustrofobisch gevoel. Waar is mijn eigen huis? Waar is de vrijheid? Dat ligt dan niet aan de persoon met wie je op de kamer ligt.” Hebben jullie nooit ruzie? Rianne: “Er zijn ook wel spullen door de kamer gevlogen, hoor. Ik denk dat dat wel normaal is.” Maaike: “De clue is dat wij alles altijd wel goed uitpraten. Als volwassen mensen.” Rianne: “We krijgen nu wel mentale begeleiding, door Wim Keijzer. Ik zat mentaal niet zo lekker afgelopen winter. Ik heb hem opgezocht. Maaike had zoiets van: misschien is het voor mij ook wel goed. Hij zei: 'Ik wil jullie ook samen zien. Jullie zitten samen in de boot en communicatie is heel belangrijk.' Als je elke dag fysiek bezig bent, moet je ook daar aandacht aan geven. Beter communiceren.” Maaike: “Het is een soort relatietherapie.” Jullie zijn geen prioriteitsboot in de equipe. Maaike: “Dertiende in het WK vorig jaar was niet wat we ervan verwacht hadden. Graag waren we hoger geëindigd. Maar na het WK was eigenlijk iedereen wel positief. Er zat snelheid in de boot. Er zou gewerkt moeten worden en dat zou het in principe goed moeten komen. Doorgaan. In december hoorden we: 'Jullie zijn geen prioriteitsboot.' De coaching werd onduidelijk. Ze hebben ons een beetje laten zwemmen. Geen prettige ervaring.” Rianne: “Vorig jaar zijn we het hele jaar gecoacht door Jan Klerks. Toen we op 1 december er weer moesten zijn, was er geen coach. We belden Jan en die zei dat John Faulkner er voor ons was, maar die was er ook niet. Technisch directeur René Mijnders, met wie we een gesprek hadden, zei ook dat we dertiende waren. Aan het begin van het nieuwe seizoen hadden we dus geen coach meer en moesten we voor massage en fysiotherapie schuiven als er veel andere mensen zouden zijn. We vroegen ons toen wel af: wat doen we nog in Amsterdam? We zijn uit Rotterdam naar Amsterdam verhuisd voor de bond. We hadden niks meer. We moesten terug knokken. Mentaal vooral.” Jan Klerks is toch jullie coach? Rianne: “Sinds de eerste wereldbeker in München.” Maaike: “John Faulkner coachte ons in een trainingskamp in Sabaudia. Toen hij vanwege de lichte vier niet in het kamp te Varese was, heeft Jan het weer overgenomen.” Wat hebben jullie geleerd van de coachperikelen? Rianne: “We moeten het zelf doen! Niet totaal afhankelijk zijn van een coach. Het is prettig als er wel een coach is, hij kan dingen van je afnemen. Wij zijn heel erg gegroeid. We hebben geleerd dat we het ook zonder een coach kunnen. Dus...” Wat is de volgende stap? Kwalificatie voor Londen? Rianne: “Dat zal wel moeten. De eis is eerste acht varen bij de WK in Bled. Achtste minimaal. Er is geen andere optie. Elfde zoals bij de mannen geldt voor ons niet.” Olympische Spelen halen is een must? Maaike: “Ik wil al sinds mijn achtste naar de Olympische Spelen. Het is niet iets dat de afgelopen drie jaar is komen aanwaaien of zo. Ik was toevallig in Londen toen de stad de Spelen kreeg. Ik dacht: het zou vet zijn als ik daar mee mag doen. Maar toen schaatste ik nog, het was totaal onrealistisch.” Rianne: “Ik heb altijd wel gedacht, de Olympische Spelen is heel gaaf, maar ik was nergens zo goed in dat ik dat zou kunnen halen. In turnen en tennis moet je zó ontzettend goed zijn, maar voor mij was geen optie. Langzaam ben ik er in gegroeid. Toen ik met Maaike begon, hadden we echt niet de illusie dat we Londen gingen halen. Iedereen vergeleek ons met Marit en Kirsten, de gouden dubbel van Beijing. Hallo, die zijn van een heel ander level. Maar ik heb op mijn werk gezegd: ik ga voor Londen. Alles moet wijken.” Jullie zijn de opvolgers van Marit & Kirsten, een legendarische ploeg. Is dat niet moeilijk? Maaike: “Ik had al respect voor hun prestaties toen ik nog geen kaas van roeien had gegeten. Maar nu ik het zelf doe, krijg ik zoveel meer meer respect en hoe ongelooglijk moeilijk het is en hoe hard dit veld gaat, dat is bizar. En dat mensen ons hebben durven vergelijken met die twee, is belachelijk. Give us a break. Wij zijn twee nieuwkomertjes.” Rianne: “Wij vergelijken ons niet met Marit en Kirsten. Zij werden in hun eerste Spelen al zesde. Ik zou tekenen voor dat resultaat.” Voor bondsblad ROEIEN van KNRB |
 |
 |
|
Nieuws |
