29-05-2008
Michael Otto manifesteert zich als een gastheer in optima forma wanneer hij op intrigerend eiland Madeira te hole 17 van Palheiro voorzegt: ‘Sla je bal niet te lang en houd hem links, want anders zit je in grote moeilijkheden.’ De directeur van de golfbaan ziet tot zijn genoegen dat de twee goedwillende amateurs uit het land van Beatrix braaf aan zijn instructie voldoen. ‘Well done’, klinkt het in Engels met Duits accent uitgesproken compliment wanneer de ballen in het dal ter linkerzijde van de verhoogde green in het dal verdwijnen. Vervolgens jast hij zijn eigen bal naar rechts, in wat algemeen in golf bekend is als deep shit. ‘Himmel donnerwetter noch einmahl’, giert het ongenoegen van de baas door de ongerepte stilte in zijn moeders taal. De twee van Oranje doen er minzaam het zwijgen toe.
Het koppel Ronny Flogenoni en Don de la Fenêtre wacht geduldig tot het gastheerlijke donderwolkje van toorn net als zij, maar wel met véél meer slagen, op de green is gearriveerd. Dankbaar voor de goede tip zijn de beide Hollanders buitengewoon vergevingsgezind, want zij moeten nog met de gastheer aan de voortreffelijke lunch in Palheiro’s clubhuis met panoramisch uitzicht over de Atlantic en Madeira’s hoofdstad Funchal.
Palheiro is een van drie golfcourses op het bijzondere eiland Madeira waarvan de ei in de naam ook daadwerkelijk dient te worden uitgesproken. Of eigenlijk één van de twee, want nummer drie ligt op een ander eiland, genaamd Porto San to, waarbij de eindigende o’s weer moeten worden uitgesproken als een oe. Hoe bedoelt u Babylonische spraakverwarring?
Flogenoni & De la Fenêtre gaan nog naar ‘Portoe Santoe’, maar vooralsnog blijven zij op Madeira zelf. Een intrigerend eiland, dat vijf eeuwen geleden door Portugese ontdekkingsreizigers werd ontdekt. Geen meter strand te bekennen, geen honderd meter horizontale rechte weg, bloemen van hier tot ginder, paradijs voor wandelaars, beenbreker voor wielrijders. Het is niet zo gek dat op Madeira, nog niet met een zoeklicht, geen fietser te bekennen valt. Jongeren zie je er ook weinig, want geen strand en derhalve ook geen disco’s. Wat weer niet betekent dat Madeira, met een fantastisch oud centrum, niet gezellig zou zijn. Verre van dat!
Terug naar de Palheiro Golfclub, een creatie van de Amerikaan Cabell B. Robinson. Dit is de leukste golfcourse. De sfeer is gemoedelijk, de baan die zich het jaar rond altijd in prachtige conditie bevindt, zit vol uitdagingen, de bediening is gastvrij, de keuken voortreffelijk en de club is gelegen naast een Relais & Château Hotel genaamd Casa Velha. Aanbevelingswaardige verblijfplaats, want ’s avonds zingen er alleen de vogels hun schemerlied.
RF & DdlF. kunnen daarom maar moeilijk afscheid nemen van Palheiro om zich te vervoegen op Santo da Serra, de championshipcourse van het eiland. Sinds 1993 wordt op die majestueuze baan het Madeira Eilanden Open gespeeld, een bescheiden toernooi op de Europese Tour. ‘Onze’ Robert-Jan Derksen won de titel in 2005 en is sindsdien een golfheld van Madeira.
Wie op Santo da Serra zijn balletje slaat – professional dan wel amateur – loopt met het hoofd in de wolken. Figuurlijk maar ook letterlijk. Bovenop de berg waar de 27 holes van Robert Trent Jones Sr. even lieftallig als vijandig liggen, vliegen de wolken van de oceaan tegen de bergtop op en blijven hangen. Instant mist en regen tot gevolg. Ze komen en verdwijnen echter even snel als – toepasselijk in dit verband – sneeuw voor de zon. Het sneeuwt alleen nooit op Madeira. Een ronde golf wordt altijd uitgespeeld al kan het voorkomen dat de wedstrijdleiding verordonneert: ‘Speel als je kunt’. Zie je even geen hand voor ogen, wacht dan maar tot je wel waarneemt waarheen je de bal dirigeert….
Santo da Serra is een avontuur in velerlei opzicht. RF & DdlF kunnen er inmiddels over meepraten, zij variëren glorie en deceptie in hoog tempo. De wisselende omstandigheden zitten daar voor een klein beetje tussen. (Rotsmoes).
Is Palheiro een schilderij en Santo da Serra een uitdaging, wat moet Porto Santo dan wel niet zijn? Het antwoord is simpel: iets totaal anders! Misschien komt het omdat het Oranjekoppel er per helikopter heen worden vervoerd. Het hefschroefvliegtuig doet er een half uur over, maar is duur. Per boot kan de oversteek ook worden gemaakt en duurt de reis tweeënhalf uur, maar dan kunnen in voorkomende gevallen wel vanaf dek walvissen en dolfijnen met eigen ogen worden waargenomen. Walvissen en dolfijnen komen daar veel voor want er worden dagelijks speciale tochten voor worden ondernomen.
Porto Santo is een ontwerp van Seve Ballesteros ronde een met kunst ingericht clubhuis zoals ze maar op weinig plaatsen in de wereld bestaan. Naar verluidt vormen de achttien holes een van de aardigste creaties van de Spaanse golflegende wiens reputatie in architectuur op zijn zachtst gezegd omstreden is. Porto Santo is, naar amateur-maatstaven gemeten, een superbaan. RF & DdlF betraden nimmer in hun golfleven met hun lompe voeten zulke fijnbesnaarde greens achter wijde fairways. Porto Santo is in één woord top. Eerste negen om er lekker in te komen, tweede negen langs de Atlantische Oceaan om de adem te benemen. Achter de green van no. 13 moet iedereen even een oude bal (nieuwe mag) in de oceaan rossen: 200 meter ver en daarna 200 meter neerwaarts naar de golven. Kicken! Gek dat Seve op die plek niet een speciale tee aanlegde voor de longest drive naar de bodem van de zee.
Mogelijk dat Nick Faldo deze onvolkomenheid goed zal maken. De 50-jarige Engelse Ryder Cup Captain creëert namelijk een nieuw golfproject langs de rotsen dat, volgens Madeirezen die het kunnen weten, zo spectaculair wordt, dat vanzelf veel ballen in de Atlantic zullen verdwijnen. Opening in 2010.
Gechreven voor In1 Golf & Lifestyle
